این کهن بازمانده از روزگاران...

این تاج رخشان گیلان...

این شیرین ترین  شهد و انگبین...

این شیواترین بیان ایران زمین...

این زیبنده ی کلام آدمی...

و این درخت کهن ، گیــــــلکی...

آری گیلـــــــــــــــــکی

زبانی بازمانده از روزگاران کهن ، زبانی که  از پدران و مادرانمان به میراث برده ایم و آیندگان از ما به میراث خواهند برد

زبانی که یادگار پیشینه ای است دراز و پر افتخار...

زبانی که در گوشمان از کودکی خوانده شده و به جانمان گره خورده

زبانی که قدرش را نمیداریم و تبر به ریشه ی کهن و تنه ی تنومند زخمی اش می زنیم

زبانی که نسل جوان یا به سخن گفتنش ننگ داند و

یا پدران و مادران به سخن گفتنش منع دارند

 از زخمی که بر پیکره این کهن درخت در گذر زمان آمده

و از زخمی که نا آگاهانه و آگاهانه بر پیکره ی این پیر خسته می زنیم...

آه

آه که می نالم

مینالم از ندانستن

مینالم از ستمی که بر این میراث می بریم

ستم و بیدادی که هیچ فرزندی در تاریخ بر پدر خویش مبرده

کمی بیندیشیم

این خسته از روزگار را در تاریکی گذر زمان تنها وا ننهیم ...

 ... که هیچ کس بر ما آفرین نخواهد گفت

پدران و مادرانی که فرزندانتان را از سخن گفتن به این دیرینه زبان باز میدارید

کسانی که  سخن گفتن به این پیروز زمان را بر خود ننگ میدانید

پدران و مادرانی که یادگیری و پاسداری این زبان را بیهوده کاری می پندارید

به خدا سوگند

به خدایی سوگند که مهر فرزند و مادر را در سرشت ما نهاد

به خدایی که عشق پدر و فرزند را در سینه ی ما نهاد

به خدایی که غرور و غیرت را در جان مردمان این دیار نهاد

غروری که نگذاشت پای بیگانه به این دیار مهر و دوستی باز شود

غیرتی که خون ها از ما گرفت که  خاک و دیار

ناموس و فرزند

خان و مان و ..

.. و داشته هایمان در چپاول و تاراج نامحرمان و بیگانگان نرود

به همان خدا سوگند این درخت کهن میراثی است برای ما

آن را پاسداریم

به درستی پاسداریم

و شور این پاسداشت را در سینه ی فرزندانمان بنهیم

« سخنی از دل »

دهیوپت ، ونداد شهریاران

22/5/94
6/1/1589